Gastblog van Marieke van Riel, waarin ze haar ervaringen naar aanleiding van The Rite of the Womb met ons deelt. 

‘Een rode roos en levend water uit je omgeving meenemen’, stond er in de uitnodiging. Wat we ermee gingen doen vanavond, bij The Rite of the Womb, dat wist ik niet. Dat het iets bijzonders zou zijn, dat voelde ik wel. Daarom zat ik op mijn hurken tussen de takken en bladeren, aan de rand van een plas water in het bos. Ik wilde dít water meenemen. Van hier, mijn lievelingsplek vlakbij huis waar ik vaak wandel om te aarden of de dag los te laten. Het water was bevroren, maar gelukkig lag er nog sneeuw. Heldere, onaangetaste witte sneeuw. Ik liet het door mijn handen gaan en deed het in mijn flesje. Op naar een bijzondere avond.

The Rite of the Womb is een ritueel van de Munay-ki.

Het is door hen doorgegeven om in deze tijd de aarde te verlichten met meer vrouwelijke energie. Met het ontvangen van The Rite, helen we onszelf, maar ook onze hele vrouwelijke lijn. Dus onze moeder, de moeder van onze moeder, onze dochters en iedere vrouw die daar voor en na komt. Het idee is dat we veel angst en pijn opslaan in onze buik, onze baarmoeder. Terwijl dit eigenlijk een plek mag zijn van liefde, aandacht en creatie. Een plek die gezien mag worden als een tempel, een plek om te koesteren.

Die avond. Ik zit op mijn matje en keek om me heen. Het is een grote groep vrouwen, jong en oud door elkaar. In het midden van de zaal staat een vaas met daaromheen symbolische spulletjes. Stenen, beeldjes, kristallen en schelpen. Mijn oog valt meteen op het Mariabeeld. Er liggen ook kaarten die de fases van de maan en de vrouw symboliseren.

Onze roos mogen we naast een vaas op het altaar leggen. Ons water mag in de lege vaas. Na een uitleg over The Rite en de avond, nemen Karin en Sandra ons mee in een visualisatie, naar een prachtig eiland in de mist. Op dat eiland is een grote groep wijze vrouwen uit de jungle, die ons ontvangt en uitnodigt te voelen wat we niet meer nodig hebben. Daarna zwaaien ze ons uit. Weer terug in het hier en nu schrijven we dat op een papiertje, dat we in de vaas met ons water gooien. Van Karin en Sandra krijgen we een kristal, een rozenkwarts. Om thuis de energie van deze avond te kunnen blijven voelen.

Ik voelde dit is het moment om weer een stukje dichter bij mijn kern te komen

Ik heb geen idee meer wat er precies op mijn briefje stond, en dat verbaast me niks. Het ritueel dat daarna volgde was namelijk zó krachtig! Een voor een mochten we naar Karin en Sandra komen, om The Rite te ontvangen. Eerst pakten zij de energie op uit het Universum, en zeiden zij de woorden die erbij hoorden. Daarna legden ze hun handen op onze onderrug en buik, en herhaalden ze de woorden. Daarna mochten wij het herhalen, met de handen op de buik.

Ik stond daar, bij het altaar met die kaarsen en ik voelde: dit is hét moment om weer een stap dichter bij mijn kern te komen. Ik ga loslaten wat ik niet meer nodig heb en wel nú. Ik zuchtte eens diep en liet mijn aandacht naar mijn voeten zakken. Ik hoorde Karin en Sandra The Rite uitspreken. Daarna herhaalde ik de krachtige woorden:

My womb is not a place to store fear or pain. It’s a place to create, and give birth to life.

Een diepe zucht volgde. En de tranen. Ze kwamen uit mij, van heel erg diep. Ik voelde angst en pijn van mijzelf. Om het kindje dat ik ooit verloor in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Maar het voelde ook alsof de pijn niet alleen van mij was. Ik voelde dat het van mijn moeder was, en weer van haar moeder en weer van haar moeder… ik voelde zelfs de pijn van alle vrouwen met een kinderwens die ik help in mijn eigen praktijk. En ik voelde nog meer, veel meer. Het leek zelfs alsof er van alles rond mijn nek werd gehaald, waardoor ik beter kon ademen en écht rechtop kon gaan staan.

Karin en Sandra begeleiden me vol liefde en aandacht, ze hielpen me in contact te blijven met de aarde én met mijn hart. Na een tijdje voelde ik dat het klaar was. Ik deed mijn ogen open, keek hen dankbaar aan en zuchtte eens diep. Wat een reis.

Bij iedereen ging het anders. De een liet een traan, de ander helemaal niet. Maar de kracht die in de lucht hing, die echte liefdevolle vrouwenkracht was voelbaar. Na afloop mochten we de blaadjes van onze roos in de vaas met briefjes en water gooien. Met onze intentie in gedachten.

De dag na The Rite of the Womb werd ik onverwacht ongesteld, eerder dan normaal.

Voor het eerst sinds lange tijd had ik geen last van pijnen in mijn buik. Ik voelde me opgeruimd en sterk. Keek naar mezelf in de spiegel en zag hoe mooi ik ben. Van binnen en van buiten. Ik voelde nieuwe plannen in mij opborrelen, maar ook rust. Rust met wat zich die dag aandiende. Ik wist het zeker: er is weer een laag angst van mij af gevallen door The Rite. Mijn hart en buik voelen gevuld met hoop en vertrouwen. Op alles wat ik voel en diep van binnen weet. In verbinding met alle energie, mannelijk én vrouwelijk, op deze mooie aarde.

Marieke van Riel is Luisterkindwerker en schrijver. In haar praktijk helpt ze kinderen en volwassenen de weg naar het licht in henzelf opnieuw te vinden. Ook helpt ze wensouders bij hun kinderwens. www.windkrachtmee.nl

Wil jij meer weten over het ontvangen van de Rite of the Womb? Lees hier meer of neem contact op voor de mogelijkheden voor jou.