Van klein naar groot!
Karina (36) is moeder van Anna (nu 16 weken) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)
Inmiddels is Anna alweer 16 weken! Nog steeds komen af en toe de herinneringen aan de bevalling naar boven. Het lijkt een eeuw geleden en tegelijkertijd lijkt het pas gebeurd. Mijn leven is op dit moment ingedeeld in een prenatale era en een postnatale era. Daarvoor was een voorzwangerschapsera. Inmiddels is die al iets meer dan een jaar geleden overgegaan in de prenatale era. We konden al het eenjarig bestaan van Anna vieren. Het bestaan was toen ‘maar’ een hoopje cellen, maar ze was er al! Het blijft onvoorstelbaar dat uit die celletjes alleen Anna kon ontstaan en alle informatie om haar te maken er in zat. Genoeg gefilosofeerd.
Anna is een voorbeeldig kindje. Ze slaapt van half acht tot vijf/half zes (de afgelopen maand). Meestal leg ik haar wakker op bed en wiegt ze zichzelf in slaap, zonder een kik te geven. Ik heb haar nooit laten huilen. Ik heb haar regelmatig wakker in bed gelegd. Begon ze te huilen of te protesteren probeerden we het een andere keer weer. Niets aan de hand. Dan maar weer bij mama aan de borst in slaap vallen en steeds iets wakkerder op bed leggen en hopen dat ze dat pakt. De ene keer lukt het wel en de andere keer niet. Dat mag. Het vaste bedritueel dat we vanaf week twee hebben ingevoerd helpt haar ook op andere plaatsen te kunnen slapen. Afgelopen weekend waren we op een bruiloft. Naast de feestzaal was de bruidsuite waar baby’s “gestald” mochten worden. Ik bracht Anna daar rond de normale tijd naar bed en madame sliep meteen, ondanks het feestgedruis van de ruimte ernaast! En ik gunde me voor het eerst sinds een jaar een glaasje wijn en genoot van alle jaloerse blikken van andere moeders. En ik heb gedanst! Ik voel mijn bekken nog steeds, maar het was het allemaal waard! We haalden Anna er pas om half drie uit toen we naar ons verblijfadres reden. Daar heeft ze vervolgens tot half negen geslapen! Daar mag ik toch wel een beetje blij over zijn (en ook een tikkeltje trots, misschien?).
Hoe dat komt? Ik denk dat we gewoon geluk hebben, maar ook dat we bewuste keuzes maken: we hebben in het begin veel prikkels buiten gelaten. Bewust gekozen wie er op bezoek kwam, veel thuis gebleven om haar te laten wennen aan ons en de thuisomgeving, veel in de draagdoek gedragen. Heel langzaam hebben we stappen naar buiten gezet (onze eerste gezinsuitstap, naast wandelingen naar de brievenbus, was naar de Aldi! Over prikkels gesproken 😉 Je moet ergens beginnen, he) en langzaam de wereld vergroot voor Anna en ons als gezinnetje. De eerste lange autorit was met vier weken. De eerste overnachting in een vreemde omgeving na zes weken enz. Verder hebben we bewust gekozen voor rust en regelmaat. Na een dag op stap geweest zijn is er minstens een dag thuis. Ook probeer ik haar het basisvertrouwen te geven zodat ze zich geliefd en veilig voelt. Vanuit dat gevoel kan ze ook onbekende situaties aan.
Ik ben benieuwd hoe jullie dit aan (gaan) pakken. Hoe vergroot jij de wereld van je kindje?
Hier ook grote fan van rust en regelmaat. En voor een stuk voorspelbaarheid zolang het niet rigide wordt. Vaste rituelen en niet (teveel) kwaad worden. Vertrouwen op jezelf en op je kind maakt veel. Zoonlief was ook een droom, sliep goed, was een brave baby. Dochterlief was een pak andere mouwen, vooral de nachten. Maar we hebben dan bewust gekozen voor een co-sleeper zodat ze toch een beetje haar eigen plekje had en toch dicht bij mama voor te troosten. Achteraf bleek dat ze glutenintolerant is (coeliakie) maar dat kwamen we pas na haar 2de verjaardag te weten. Ik heb mij veel nachten wanhopig gevoeld omdat ik bij haar niet wist hoe ik haar kon troosten. Je voelt dat er iets is maar je kan er niets aan doen. Maar goed, dat is afdwalen van de topic hier.
Wat hier ook helpt is aanmoediging (zelfs van kleinsaf aan) om hun omgeving te exploreren maar zonder druk erachter. Wij kiezen er nog altijd voor om op minder drukke dagen naar de dierentuin, het pretpark te gaan. Ze zijn nu 8 en 6 en brave flinke kinderen. Niet altijd heldhaftig maar dat hoeft ook niet. Er is vertrouwen en dat merk je, dat geeft rust. De kinderen weten dat ze op je kunnen rekenen en dat is toch iets wat we van kleinsaf aan hebben meegegeven (door niet te laten huilen, door te draagdoeken, door regelmaat en rust te bieden). Hier kiezen we vaak voor rustige dagen tussenin als we voelen dat er nood aan is maar gaan ook activiteiten uit de weg.
Mooi voorbeeld van mijn zoon is dat hij de eerste jaren in de kleuterklas absoluut problemen had met op het podium te staan. Door zachtjes aan te moedigen, te motiveren maar ook te leren doorzetten, ging het elk jaar een beetje beter. Tot hij afgelopen 2 jaar stond te stralen op het podium en er helemaal van kon genieten. Het is een evenwicht tussen niet altijd toegeven aan de ‘nukken’, angsten van je kind maar wel hun vertrouwen te onderbouwen en hun draagvlak te vergroten om de grote wereld aan te kunnen.
bedoel dus gaan activiteiten NIET uit de weg 🙂
Hallo Evi,
bedankt voor het delen van je ervaringen! Wat vervelend dat het zo lang duurde voordat je wist wat er met je dochter aan de hand was. Kan me voorstellen dat je er wanhopig van wordt als je ziet dat een kleine pijn heeft je niet weet waarom. Fijn dat je het nu wel weet!
Je beschrijft mooi hoe een veilig begin kinderen vertrouwen kan geven in de toekomst. Ik hoop dat Anna over een paar jaar van onze manier en onze keuzes zal profiteren en vanuit een veilig basis de wereld gaat verkennen.
Leven vanuit vertrouwen en niet vanuit angst vind ik heel belangrijk.
Veel geluk met je kindjes!
Bedankt voor het delen van jouw inzichten en ervaringen Evi! Mooi om te lezen.
Hartengroet, Karin