De sterke verbinding op verschillende niveaus.

Karina (36) is moeder van Anna (nu 20 weken) en leeft samen met haar man Jan in een dorp in Brabant. Een keer per maand schrijft ze over haar leven als jonge moeder. (namen zijn fictief, de blog echt)

Ik verbaas me er regelmatig over, hoe sterk de band is tussen Anna en mij en hoe vanzelfsprekend Anna een deel van mijn leven is geworden. Jullie herkennen dat vast ook. Dat komt zeker ook doordat ik borstvoeding geef, dat we co-slapen, ik nog thuisblijfmama ben. Misschien gewoon omdat ik ben zoals ik ben.

Een aantal weken geleden had ik op eens het gevoel dat ik op zielsniveau contact had met mijn dochter. Ze keek me aan, en ik keek terug en het leek of dat zij iets tegen me zei. Het ging niet met woorden, maar als ik het naar woorden zou moeten vertalen, zou ik op zoiets komen: “We weten alletwee dat ik ouder ben dan jij en toch ben jij mijn moeder en ben ik een baby en moet alles in mijn mond stoppen, sabbelen, kruipen, de hele ontwikkeling doormaken.” Het was maar een kort momentje en ik was het bijna weer vergeten, tot lieve mensen tegen me zeiden dat Anna een oude ziel is. Misschien vond ik het daarom zo raar om te zien hoe ze spullen in haar mond stopt en zien kampen met de oog-handcoördinatie. Van binnen is ze zo wijs, tenminste is dat het gevoel dat ik heb. Misschien heeft elke moeder dat?

Anna is een deel van mij en ik een deel van haar. Dat blijkt onder andere uit het feit dat ik haar zelfs meeneem naar dromenland. Hoe gek ik ook droom, waar ik ook ben in mijn dromen, Anna is er vaak bij of ik weet dat er voor haar gezorgd wordt. Ik hoor haar regelmatig smakken als ze slaapt. Volgens mij droomt ze dan van Pam en Ela, mijn borsten, dus van mij ;).

Helaas is ons leven overdag soms niet helemaal symbiotisch. Tijdens het stofzuigen op een verdieping boven haar dacht ik: “Dat is gek, nu meen ik een baby te horen huilen, net als vlak na de geboorte, dat ik in elk muziekje en geluidje babyhuiltjes hoorde.” Toen ik de stofzuiger toch maar uitdeed om mezelf gerust te stellen, ging ik heel snel naar beneden om haar te troosten. Oeps…

Nu zijn het nog maar acht weken dat ik volop in het moederschap kan blijven dompelen. Heerlijk toegeven aan de roze wolk. Dan mag ik weer gaan werken. Mag? Het voelt meer als moeten, maar dat mag ik wel zo voelen. Waar ik wel weer zin in heb, is het werken met ouders en kinderen in mijn eigen praktijk voor Klassieke Homeopathie. Nu ik zelf zwangerschap, bevalling en het hebben van een baby heb ervaren kan ik mijn patiënten veel beter begrijpen en ben niet meer “maar” theoretisch deskundig, maar ook ervaringsdeskundige en dat scheelt voor mijn gevoel een hele hoop.

Ik ga nog even dag en nacht genieten van mijn lieve Anna.

Hoe ervaar jij de band met je kind? Deel je ervaringen hieronder met ons. 

Meer weten over Karina’s praktijk? Kijk hier voor haar website!